از ماسک‌های مرگ چه می‌دانید؟

ماسک مرگ مجسمه‌ای است از جنس گچ یا موم که پس از مرگ یک شخص، از صورتش به روش ریخته‌گری ساخته می‌شود. ماسک مرگ ممکن است به منظور حفظ خاطره متوفی یا جهت کشیدن نقاشی از وی به کار رود.

عاطفه همایونی | شهرآرانیوز؛ ماسک‌های مرگ یادبود‌های جذاب، اما دلهره‌آوری از دوران پیش از رواج هنر عکاسی هستند. تا پیش از اختراع دوربین‌ها، ساختن ماسک مرگ از طریق قالب‌گیری از صورت افراد مشهور با استفاده از فلز، موم یا گچ بسیار مرسوم بود. انگیزه ساخت این ماسک‌ها در طول زمان شکل گرفت. این کار راهی برای ارتباط میان زنده‌ها و مردگان بود.

یکی از اولین کاربرد‌های این ماسک‌ها به هزاران سال قبل از عکاسی برمی‌گردد، زمانی که نقاشان و مجسمه‌سازان از ماسک صورت افراد به‌عنوان ابزاری برای درک بهتر ساختار صورت، برای استفاده در هنرشان بهره می‌گرفتند.

در طول تاریخ، روش ساخت ماسک مرگ همیشه یکسان بوده است. صورت جسد با روغن پوشانده می‌شد و بعد رس یا موم روی آن قرار می‌گرفت. پس از خشک‌شدن مواد، قالب شکل‌گرفته از صورت برداشته و یک ماسک با خصوصیات واقعی صورت آن فرد تولید می‌شد. ماسک مرگ فقط مخصوص افراد سلطنتی و اشراف نبود. این ماسک برای بسیاری از افراد برجسته رهبران نظامی و سیاسی، آهنگ‌سازان، فلاسفه، دانشمندان، شعرا و نویسندگان نیز تهیه می‌شد. در میان ماسک‌های مرگی که هنوز سالم باقی مانده‌اند، چهره‌های دانته آلیگیری، بتهوون، ناپلئون بناپارت، الیور کرامول، جان کیتس، بلز پاسکال، نیکولا تسلا و ولتر را می‌توان تشخیص داد.

در روم باستان از ماسک‌های مرگ بیشتر برای ساخت مجسمه‌های پرتره مرمر، نیم‌تنه‌ها یا حکاکی‌هایی از درگذشتگان مشهور استفاده می‌شد. در دیگر فرهنگ‌ها، ماسک مرگ در مراسم تدفین روی صورت شخص متوفی قرار می‌گرفت و به‌عنوان بخشی از فرایند مومیایی‌کردن با جسد دفن می‌شد. از مشهورترین این ماسک‌ها، ماسک توتانخامون، یکی از مهم‌ترین فراعنه مصر است.

محبوبیت ماسک‌های مرگ در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم کاهش یافت. زمانی که ملکه ویکتوریا درگذشت، نوه ارشدش، قیصر ویلهلم دوم، سعی کرد برای او ماسک مرگ بسازد، اما اعضای خانواده سلطنتی بریتانیا که می‌دانستند ملکه چقدر از ماسک‌های مرگ بیزار بود، مانع وی شدند. درنهایت با اختراع عکاسی، ساخت ماسک‌های مرگ در فرهنگ‌های غربی دیگر ضرورتی نداشت.

ماری یکم، ملکه اسکاتلند (۱۵۴۲-۱۵۸۷).